كاربافي يكي از رشته هاي مهم صنايع دستي در ايران به حساب مي آيد . در قديم در ايران دستگاه هاي كاربافي بر روي چاله اي به عمق يك متر نصب مي شدند ؛ به طوري كه پدالهاي دستگاه داخل اين چاله قرار مي گرفت و در حال حاضر از نيمكت هاي مدرسه براي دستگاه هاي كاربافي استفاده ميشود. عوامل متعددي از جمله حركات تكراري و ساعات طولاني كار استاتيك و حالت نامناسب بدني از جمله ريسك فاكتور هاي اصلي براي اختلالات اسكلتي -عضلاني در اين شغل به حساب مي آيند كه باعث درد در اندام فوقاني و تحتاني مي شود .كه عوامل باعث شيوع اختلالات اسكلتي – عضلاني در ميان اين افراد ميشود و مطالعات پيشين صورت گرفته رابطه ي نزديكي را ميان اختلالات اسكلتي عضلاني و طراحي ايستگاه كار نشان داده اند از اين رو مطالعه حاظر به منظور بهبود طراحي ايستگاه كاري و ابزارهاي بافندگي به شرح زير صورت گرفته است .قابليت تنظيم ارتفاع در ميز، صندلي ، دفتين وپدال به منظور تنظيم ابعاد مطابق با ابعاد آنتروپومتري كاربران، انتقال نورد كه پارچه بر روي آن بافته ميشود به زير دستگاه به منظور جلوگيري از خمش اجباري كمر كاربر در اثر جمع شدن پارچه اي بر روي نورد ،استفاد از مكانيسم اهرمي به منظور كاهش اصطحكاك دفتين و كاهش فشار بر ناحيه ي دست و شانه ،استفاده از سيستم رتچت در دسته جمع كننده نورد به منظور كاهش فشار به دست و شانه ،استفاده از منبع روشنايي موضعي بر روي دستگاه به منظور بهبود ديد كاربر ،قابليت تنظيم كفي صندلي در محدوده 0 تا 10 درجه به منظور بهبود پوسچر كمر در حين كار، قابليت تنظيم زاويه پدال بين 10 تا 30 درجه و همچنين قرار دادن پايه هاي ثابت به حالت اهرمي به منظور كاهش فشار به پاها ، برقي كردن دستگاه ماسوره پر كن كه باعث كاهش حركات تكراري و فشار به شانه ها ميشود.